Znów brak pracy...

Nie jest tak pięknie, jak mogłoby się wydawać. Co z tego, że słońce świeci, co z tego, że są znajomi, koleżanki, że życie płynie... jak nie ma się ochoty wracać do rzeczywistości. Gdzie ta radość? Gdzie te piękne chwile z przeszłości, gdzie to szczęście...?

Poszłyśmy dzisiaj z dziewczynami na targ miejski. Miliony pięknych ubrań, niemal już w większości jesiennych, zachęcało do kupna, ja kurczowo jednak trzymałam portfel w zamknięciu, by wydać jak najmniej. W sumie z czego tu wydawać? Portfel świeci pustkami, jakieś żółtaki wypadają przy otwarciu. Totalna bieda. Niemal nic nie zarobiłam tego lata.

A gdy słyszę jak ludzie się realizują, spełniają marzenia, pracują i są szczęśliwi jest mi jakoś wewnętrznie smutno. Straciłam motywację do czegokolwiek. Żałuję rezygnacji z fotografa, chociaż było mi tam ciężko. Pojawiają mi się myśli, by tam wrócić. Mam jakąś szansę, wiem to. Szefowa mówiła, że mogę dzwonić, gdybym potrzebowała pracy. Wiem, że chłopak, który tam pracował, chciał pracować tylko w wakacje. Czuję, że gdyby on odszedł, ja bym tam poszła. Nie wiem jednak, czy zdołam połączyć pracę i studia. Z drugiej strony nie uśmiecha mi się żyć na debecie przez kolejny rok, a studia muszę skończyć.

Wracając do dzisiejszych zakupów: byłam tam z koleżankami z gimnazjum. Jedna pracuje w sklepie odzieżowym, druga w spożywczym. Ja -  kończę za rok drugi kierunek studiów. Zgadnijcie, która z nich mogła sobie pozwolić na największe zakupy? Na pewno nie ja. I stałam sobie na uboczu, a one mierzyły bluzki i swetry. Studia - tak mało znaczą, ale bez nich może być jeszcze ciężej.

Może to tylko taki czas, w którym "nie mam co na siebie włożyć". Zrobiłam remanent w szafach, wyrzuciłam sporo rzeczy, a to w czym chodzę na co dzień, stało się jakieś takie... nudne.

Właściwie to chyba muszę zrobić znów porządek z ubraniami.