O pracy

Podjęłam decyzję, że idę do pracy. Było ciężko - praktycznie każdego dnia siedziałam po jednej lub więcej zmianie i pracowałam, będąc na szkoleniu - czyli za darmo. Nie miałam szans wyjazdu poza miasto, bo każdego dnia byłam w pracy. I w sumie już zaczęłam się w to wkręcać, przemęczyłam cały weekend niemal po 10 godzin dziennie i zgłosiłam gotowość do egzaminu.

Nie wiem, czy ten poniedziałek był taki zły, czy szefowa mnie znienawidziła (ale za co?), ale pierwszy raz w życiu zostałam potraktowana jak nieuk, tłumok, sama nie wiem, jak to określić.

Jako jedyna byłam przepytana z baterii - ot, takich zwykłych i niezwykłych, które były w asortymencie, jakby w pracy fotograf-grafik było to najbardziej potrzebne. Większość baterii pasuje do wielu urządzeń, np. takie okrągłe mają zastosowanie w kalkulatorach, wagach, itp., ciężko więc poznać do czego jest konkretna bateria. Gdy ja kupuję dla siebie zazwyczaj mam ze sobą starą, żeby kupić właściwą - wtedy po wielkości i symbolu można ją znaleźć.

Do tego okazało się, że nie umiem fotoszopa, pomimo że jestem na 4 roku grafiki. "Kobieto, i pani zna fotoszopa?" pojawiało się z ust szefowej, gdy retuszowałam krostki z twarzy, a później przeszłam na szyję i powiedziała, że "skaczę po twarzy". Czy kolejność ma znaczenie? Bez przesady, może nie jestem mistrzem fotoszopa, ale podstawy znam, a to co mieliśmy umieć do pracy ogarnęłam w jeden dzień. Najśmieszniejsze, że krytykowała mój retusz, a sama robiła tak samo, jak ja. Dodatkowo w regulaminie było napisane, że retuszujemy dwie krostki, nie więcej, bo reszta jest płatna (pewnie nie są to sztywne zasady, wiadomo), a ona retuszowała znamiona, których retusz jest zabroniony, bo ogólnie w wymogach przyjętych w kwestii dokumentów retusz jest niedozwolony, bowiem zdjęcia mają być jak najbardziej naturalne. A ona skomentowała złośliwie, że nie wyretuszowałam wszystkiego, jak już robię ten retusz. Dodatkowo stwierdziła niesłusznie, że retuszuję pół godziny, a zwykle jest na to 5 minut, a w międzyczasie przyszedł jakiś klient, który "zajął" komputer na jakieś 10 minut, a ja byłam krócej niż pół godziny w zakładzie.

Bardzo mnie krytykowała przy wszystkich, podnosiła ton głosu używając zwrotu "kobieto". W sumie uznałam to od razu za jej zły dzień, więc z góry wybaczyłam i walczyłam dalej o tę pracę. Jednak gdy kazała mi zrobić zdjęcie chłopakowi (po 18, max 21 lat) zdjęcie do dowodu pojawiło się coś, co mnie zszokowało. Fotografię wykonałam pod jej okiem. Wymogi są ściśle określone: naturalny wyraz twarzy, twarz na wprost, wąski kadr. Podam stronę, na której jest to obrazowo opisane <klik>. Moje zdjęcie obejmowało postać do połowy piersi, a gdy chłopak z mamą zatwierdzili zdjęcie do wywołania i wyszli, szefowa stwierdziła, że jest źle zrobione, nie da się wykadrować do szyi, trzeba będzie dorabiać koszulkę. Kazała mi biec za nimi i poprawić zdjęcie. Ledwo dobiegłam do nich, przeprosiłam i podkreśliłam, że się dopiero uczę, nieco zawstydzona, zziajana i winna całej tej afery. Zrozumieli, z uśmiechem wrócili do zakładu, po czym szefowa stwierdziła, że jednak jest dobrze. Było mi strasznie wstyd.

Podjęłam w sercu decyzję, że nie mogę tutaj zostać. Widząc grafik i fakt, że ludzie pracują ciągiem przez trzy dni, w tym dwa razy na 12 za koleją, a trzeciego dnia do 15 lub od 15 (oczywiście mam na myśli tylko sobotę, niedzielę i poniedziałek, nie wiem jak było w piątek i wcześniej), to zdecydowałam, że to nie jest dobry czas na pracę dla mnie. Skonsultowałam się z mamą i powiedziałam szefowej, że póki co nie jestem gotowa, by przyjąć tę pracę.

Odetchnęłam z ulgą. Wreszcie przesypiam noce, Nie sądziłam, że ta praca, tak sielankowa z pozoru wpłynie na mnie, że nie będę mogła spać i normalnie funkcjonować (brak jedzenia, życia prywatnego).

Oczywiście nadal chciałabym mieć pracę tego typu. Może się uda w innym zakładzie?